Howard Marks is op 10 april 2016 in zijn huis in Leeds, omringd door zijn vier kinderen, vredig in zijn slaap overleden. Hij is 70 jaar oud geworden. Sensi Seeds herdenkt deze buitengewone schrijver, campagnevoerder, verhalenverteller en cannabissmokkelaar. Hij was een legende van de tegencultuur, die tot het einde toe charmant en grappig was.
Howard Marks was wereldwijd een legende onder cannabisliefhebbers. Vooral het team van Sensi Seeds, waarmee Howard Marks goed bevriend was, hield van zijn aanwezigheid in de omgeving van Amsterdam en bij Sensi Seeds.
Marks bezocht als goede vriend van Ben Dronkers, de oprichter van Sensi Seeds, regelmatig de winkel van Sensi Seeds in Amsterdam. Als eerbetoon aan zijn leven en zijn nalatenschap hebben wij dit sterrenprofiel samengesteld, dat is aangevuld met de persoonlijke verhalen van de medewerkers van Sensi Seeds die hem zo goed kenden.
Wie was Howard Marks?
Geboren: 13 augustus 1945, Kenfig Hill, Verenigd Koninkrijk
Nationaliteit: Wels
Overleden: 10 april 2016, Leeds, Verenigd Koninkrijk
Wetenswaardigheden over Howard Marks
Het leven van Howard Marks was bijzonder opmerkelijk, maar de beste verhalen zijn afkomstig van de mensen die de man kenden. Zijn biografie is weliswaar een van de meest boeiende en meest enerverende levensverhalen, maar de ontroerende verhalen van de mensen die Marks kenden tonen de zachtere kant van Mr. Nice, de kant die soms wordt overschaduwd door zijn promiscue leven als een internationale hasjsmokkelaar.
De biografie van Howard Marks
Marks was in zijn jonge leven een academicus. Tussen 1964 en 1967 studeerde hij natuurkunde aan het Balliol College in Oxford en in deze periode maakte hij voor het eerst kennis met cannabis. In 1967 begon hij met de lerarenopleiding aan het St Anne’s College in Oxford. Deze opleiding gaf hij op en hij studeerde tot 1968 aan de Universiteit van Londen, waarna hij zijn studie tot 1969 voortzette aan het Balliol College. Tussen 1969 en 1970 ging hij naar de Universiteit van Sussex om wetenschapsfilosofie te studeren.
Toen Marks begon met de verkoop van hasj, verkocht hij alleen nog maar cannabis aan goede vrienden of kennissen. Maar in 1970 haalde Graham Plinston hem over om hem te helpen bij een meer grootschalige drugshandel. Hij werd voorgesteld aan Mohammed Durrani, een Pakistaanse hasjhandelaar die hem de kans bood om op grote schaal cannabis te verkopen in Londen. Het hasjimperium van Marks bleef groeien en het duurde niet lang of hij verhandelde cannabis in heel Europa.
In 1973 werd Marks voor het eerst gearresteerd door de Nederlandse politie. Hij koos ervoor om niet op de zitting te verschijnen en bracht de volgende jaren door op de vlucht voor de autoriteiten.
Nadat hij in het geheim naar het Verenigd Koninkrijk was teruggekeerd, begon Marks met het importeren van hasj uit Nepal, een van ’s werelds grootste hasjproducerende landen. Tussen 1975 en 1978 verscheepte hij met de hulp van de Yakuza in totaal 55.000 pond marihuana via de luchthaven van John F. Kennedy. Bij deze operatie waren allerlei soorten personen betrokken, zoals de maffia, de Yakuza, de Broederschap van de Eeuwige Liefde, het Thaise leger en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie.
Marks wist eind jaren ’70 een aanklacht wegens drugshandel te ontlopen, waarbij hij pleitte “niet schuldig” te zijn aan het verhandelen. De jury achtte hem echter wel schuldig aan het gebruik van valse paspoorten en hij werd veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf.
De hasjsmokkelavonturen van Marks gingen na zijn vrijlating gewoon door en uiteindelijk werd hij in 1990 aangeklaagd voor allerlei soorten overtredingen op het gebied van de drugshandel. Ook zijn toenmalige echtgenote, met wie hij drie kinderen had, was bij die beschuldigingen betrokken. Hij werd veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf en kreeg een boete van $ 50.000. In januari 1995 werd Marks voorwaardelijke vrijlating verleend wegens zijn goede gedrag als modelgevangene. In april 1995 werd hij vrijgelaten.
Na zijn vrijlating uit de gevangenis, publiceerde hij in 1996 zijn autobiografie, Mr. Nice. Deze is in verschillende talen vertaald.
In januari 2015 werd wereldkundig gemaakt dat Marks darmkanker had. Op 10 april 2016 overleed hij op 70-jarige leeftijd aan deze ziekte.
En nu heeft hij het podium verlaten
Als goede vriend van oprichter Ben Dronkers en een groot liefhebber van Amsterdam kwam hij daar regelmatig. Toen het boek Mr. Nice verscheen, was Ben zo enthousiast over deze epische vertelling over de avonturen en tegenslagen van zijn vriend dat hij meerdere exemplaren in alle talen bestelde. Het is zeer waarschijnlijk dat het in Amsterdam alleen in de winkels van Sensi Seeds mogelijk was om het boek in Hindi te kopen.
Een van de meest krachtige, prikkelende en populaire soorten van Sensi Seeds, de legendarische G13 x Hash Plant, wordt ter ere van hem Mr. Nice genoemd. Zijn identiteitskaart van de gevangenis schonk hij aan het Hash Marihuana & Hemp Museum, waar het tot op de dag van vandaag met trots tentoongesteld wordt. In 2014 ontving hij een Cannabis Culture Award voor zijn levenslange toewijding aan cannabis.
Howard Marks: Het drugsverhaal van een kopstuk
Bij het horen van zijn dood zijn het niet de mijlpalen van zijn ontegenzeggelijk opmerkelijke leven waar men aan denkt. Maar het zijn juist de verhalen. De verhalen die hij vertelde kwamen uit een schijnbaar onuitputtelijke voorraad. Sommige daarvan zijn beschreven in het Howard Marks Book of Drug Stories). Hij was een bekwame en charmante verhalenverteller. Hij hield van een goede clou, een twist in het verhaal.
Nadat hij tot 2015 herhaaldelijk had verklaard dat hij alleen maar cannabis had gesmokkeld, schreef hij vervolgens Mr Smiley: My Last Pill and Testament, dat begint als hij in 1996 MDMA (voor persoonlijk gebruik) via een luchthaven smokkelt. Inmiddels was het bekend dat bij hem de diagnose van terminale darmkanker was gesteld. Het is typerend voor zijn humor dat hij een woordspeling, een bekentenis en een lichte spot met de dood verwerkte in de titel van zijn laatste boek.
Hallo, oude vriend
Scarlet van Sensi Seeds schrijft haar eigen verhaal over ontmoetingen met Howard Marks. De verhalen van degenen die Howard Marks hebben ontmoet zijn de beste soorten biografieën. In deze verhalen wordt duidelijk dat Howard Marks zich met een enorm hart en een groot gevoel voor humor een weg door de wereld baande. Om ons meer te herinneren dan alleen maar zijn capriolen op het gebied van de drugshandel, delen wij dit persoonlijke verhaal van Scarlet zelf.
“Voor dit onderdeel moet ik helaas een illusie doorprikken, dus vergeef mij hiervoor. Ik ontmoette Howard Marks voor het eerst tijdens het Cannabis Cup Celebrity Dinner in 1999, toen de Cannabis Cup nog steeds celebrity dinners organiseerde. Zo high dat ik nogal verbijsterd was over de gang van zaken, stond ik in de rij voor het buffet toen ik de man herkende die ergens naast mij in de rij stond, wat op dat moment voor bijna iedereen in de zaal gold. Hij lachte mij op een vertrouwde manier toe.
Zoals ik het grootste deel van de avond had gedaan, lachte ik op mijn beurt stralend naar hem, zei hem gedag en vroeg ik hem hoe het met hem ging, omdat ik hem al heel lang niet meer had gezien. (In mijn gedachten was er iets anders aan zijn uiterlijk. Had hij misschien een ander kapsel? Of was hij al een tijdje niet geknipt? Wat eigenlijk waarschijnlijker was). Hij antwoordde dat het goed met hem ging, en ja, het was inderdaad al een tijdje geleden.
Wij bleven kletsen en eten op onze borden stapelen, op de manier van iemand die THC heeft gebruikt en wordt geconfronteerd met een gratis buffet, totdat wij werden onderbroken door een van de serveersters die tegen mijn vriend zei dat hij te veel tijgergarnalen had gepakt. Ongegeneerd schonk hij haar een enorme, stralende glimlach.
En begonnen wij met de voedselonderhandelingen. Wij vroegen haar of hij mijn deel van de garnalen mocht hebben, omdat ik ze niet wilde. En als hij vijf gegrilde champignons bewaarde, kon hij ze dan ruilen voor een extra garnaal? Maar wat als de garnalen uit zichzelf hun weg hadden gevonden naar zijn bord, zoals zo vaak gebeurt?
Op een bepaald moment tijdens deze steeds conversatie die steeds gekker en lachwekkender werd, realiseerde ik me eindelijk waarom hij er echt vertrouwd en toch anders uitzag. Dat kwam omdat hij niet in zwart-wit was, maar in kleur, en omdat hij niet op de omslag van een boek stond. Ik was aan het onderhandelen over garnalen voor Mr. Nice. Ik had hem onbedoeld de indruk gegeven dat we oude vrienden waren. En hij was hierin meegegaan.
We ontmoetten elkaar daarna jaarlijks twee of drie keer per jaar tijdens cannabis-evenementen en bleven elkaar als oude vrienden begroeten. Om eerlijk te zijn, schaamde ik mij te veel om toe te geven wat er de eerste keer was gebeurd, en hoe meer tijd er verstreek, hoe minder belangrijk het leek.
Pas de allerlaatste keer dat ik hem zag, bij de Cannabis Culture Awards in 2014, heb ik het hem eindelijk verteld. Tot mijn verbazing herinnerde hij zich onze eerste ontmoeting, en barstte hij uit in zijn enorme, warme, schorre lach. “Ik kan het mij nog herinneren. Dit is zo grappig. Jij was er zo zeker van dat je mij kende, dat ik er zeker van was dat ik je ergens van moest kennen”.
De Cannabis Culture Awards werden dat jaar gehouden in de Hemp Gallery, langs de gracht van het museum. De andere winnaars van deze jaarlijkse prijs waren Marc en Jodie Emery. Zij waren erin geslaagd om zonder problemen vanuit Canada over te vliegen. Howard kreeg echter geen toestemming om aan boord te gaan van een vlucht uit Leeds.
Gezien het feit dat de ceremonie volgens een strak schema plaatsvond om naadloos aan te sluiten bij de Cannabis Cup van die avond, heeft Ben Dronkers met het oog op de tijd het cannabis-equivalent van het A-Team omgegooid. Howard werd naar het vliegveld van Manchester gereden, stapte aan boord van een snel gehuurd vliegtuig en vloog naar Amsterdam, zodat hij op tijd was om een karakteristieke, charismatische entree te maken en een staande ovatie in ontvangst te nemen. Het nieuws van zijn ziekte was nog niet bekend, maar zijn kenmerkende haardos was verdwenen, en hij vertoonde een kwetsbaarheid die voorheen nooit afbreuk had gedaan aan zijn vitaliteit. Desondanks vroeg hij om een brandewijn, rolde een joint, en sprak het enthousiaste publiek vervolgens toe met zijn kenmerkende humor, bedachtzaamheid en intelligentie.
Ook zijn vrijgevigheid was onveranderd. Ben overhandigde hem een portret van de kunstenaar en DJ Goldie, gemaakt in 2010 als onderdeel van het Mr. Nice Project. Howard bedankte hem hartelijk en schonk het onmiddellijk aan het Hash Marihuana & Hemp Museum zodat het door meer mensen kon worden bezichtigd dan in zijn flat in Leeds het geval zou zijn.
Daarna maakte hij tijd voor iedereen die even een met hem wilde praten, een foto wilde maken, of hem een hand wilde geven. In plaats van in Amsterdam te blijven vloog hij terug naar Engeland. Zijn prioriteit lag bij het doorbrengen van tijd met zijn familie in plaats van zich te koesteren in de gloed van de invloed die hij op de wereld van de cannabis had.
“Ik heb nergens spijt van.”
Dat hij invloed heeft gehad, valt niet te ontkennen. Hij heeft meer gedaan dan wie dan ook in de tegencultuur, om de cannabissmokkelaar het imago van een lieftallige charmeur te bezorgen, ook al hebben zowel hijzelf als zijn familie vreselijk geleden onder zijn activiteiten. Desondanks leek hij nooit bitter gestemd. In een interview met The Guardian in januari 2015, toen het nieuws over zijn ziekte bekend werd, zei hij: “Het is onmogelijk om spijt te hebben van welk deel van mijn leven dan ook als ik me gelukkig voel en ik ben nu gelukkig. Dus ik heb helemaal nergens spijt van en ik heb ook al heel lang geen spijt ergens van gehad”.
Howard zal door de wereldwijde cannabisgemeenschap enorm worden gemist. Hij zal altijd herinnerd worden als Mr. Nice, en er is niemand die deze naam meer verdient.
In Internet is een documentaire over het leven van Howard Marks te bekijken, met de titel The Real Mr. Nice. Je kunt de trailer hier bekijken:
Ook is er in 2010 een film gemaakt over het leven van Howard Marks. Het heet heel toepasselijk “Mr. Nice”, en vertelt het grappige, opwindende en enerverende verhaal van het leven van Howard Marks.
april 1982 I have been arrested in Estapona,spain in posession of 300 keys by the Guardia Civil,beach patrol in the middle of the night somebody knocked on the door and asked us 2 help him driving his sick daughter 2 the hospital,ofcourse bullshitstory and so I took a little peek otside and sa a lot of machineguns pointing in my direction, so I opened the door saying something like “tranquilo,por favor but I got a hit from some gun in my face and put some clothes on an took a 50 grams piece that layed around and put it im underpants.thinking better there than some other place. at least i”d have gomething 2 smoke later that day. someho someone got curious and looked inside the speedboat, during the night and there had been about 100 k’s that could not been build into the boat and e just put the empty zodiac and layed it over it thinking 2 rent a hertz van at malaga-amd bring the buid in part back home to holland first and pick up the rest later…it had not been my first load picked up at cabo negro near tetouan .anyho (the doubleV doesn’t .ork on this keyboard excuse me 4 that) .ell anyho. after 3 days my mate and me climbed over the .all from the barracks of the guerdia’s after it got through 2 us that it is strange ho. everything had been going on these 3 days for example there ..here only press and tv and shit after 3 days. and during the daytime no holding cells no algeciras dungeon etc in the night they locked us op in some drunkcell in marbella only one guy and one gitter and then you vvhere out on the street so it got into our minds that thty had some strange ideas 4 us but vve first digged it after our big televisionappearance that vve vvhere given possibilities too take off. so 5oçlok in the afternoon just be4 they vvould transport us too malaga me and my mate jack vvent up some stairs 2 the roof of the house of ël commandante and vvent over the 5 mrter vvall the vvhole story is so crazy but thats not the point I just knovv hovv crazy the seventys vvhere and hovv easy it vvas 2 get involved in that trade as i vvas allready a long time be4 the stupid bust in estapone. by the vvay there vvas a lot off blabla going on in the scene I did my trading vvith about Mr. Marks ibh 70s allready and allthough I never had business vvith him but probably had some parties through my hands that in somevvay had his stamp on it somehovv in those days.I think it is a lost for all vvho vvhere into the svveet smell of good hash but again that is another story too’. anyhovv I vvas back home a couple of days later through Lissabon and Brussels and alot of luck and doing a lot of smart thinking and savv my Son Youri born 2 months later and came trough 2 my promise to my girlfriend fhat vvhatever happend I vvould be back home vvhen she vvent into labour. she vvas 7 months pregnant at the time! I got busted a year later in Germany due 2 a searchvvarant trough Interpol 4 the Spain thing and 4 some 900 k’s more by the germqns and the american CID and the BKA LKA and the Aachener Drogendezernat But tdats another story. I vvould like 2 shate my respect to the family from Mr.Marks and vvish them all my love and hope them to have faith that it doesn’t end here. I have lost very dear son Youri aome time ago and still feel his love. Greetings Lars-Erik Rob
I hope these tips have given you some useful info on roofs.
Nash, who had received a gigantic claim in reward for his discovery, could possibly be
seen almost any day busily at work. Much maudlin sentimentally, and empty declaration, are already written and talked about crime,
and up against the punishment of criminals with death.
What i do not understood is in reality how you’re not actually a lot more neatly-appreciated than you might be now. You are so intelligent. You understand thus considerably in the case of this topic, produced me for my part consider it from a lot of varied angles. Its like men and women don’t seem to be fascinated until it?s something to accomplish with Girl gaga! Your individual stuffs outstanding. At all times handle it up!