Neil Woods is een bijzonder mens. Veertien jaar lang leidde hij een dubbelleven, waarbij hij een heroïne- en crackverslaafde speelde terwijl hij als infiltrant voor de politie werkte. Nu is hij voorzitter van LEAP UK en een prominente activist voor herziening van het drugsbeleid. Sensi Seeds sprak hem over cannabislegalisering en de oorlog tegen drugs.
Ik ontmoette Neil voor het eerst in 2017, op de Product Earth Expo in Birmingham in het Verenigd Koninkrijk. Hij was daar om de Britse afdeling van Law Enforcement Action Partnership (voorheen Law Enforcement Against Prohibition) en zijn boek ‘Good Cop, Bad War’ te promoten. Neil stond in een stand naast de United Patients Alliance, waar de vaporizers in vol bedrijf waren. Deze illegale onverschilligheid jegens de wet die hij ooit gezworen had te handhaven, leek hem niet eens op te vallen.
Later gaf Neil een lezing over de nutteloosheid van de oorlog tegen drugs en de schade die deze veroorzaakt. Hij beantwoordde opgewekt vragen over hoe je politie-infiltranten in een growshop kunt herkennen (ze lijken heel vriendelijk, stellen veel vragen en willen je vrienden ontmoeten). Toen hij vroeg of Sensi Seeds verslag wilde doen van de lancering van LEAP Scandinavia op de Nordic Reform Conference in Oslo en hem wellicht wilde interviewen, was het antwoord een volmondig ‘ja’.
Good Cop, Bad War – een duister en boeiend boek
Dit is absoluut niet het eerste interview voor Neil Woods. Sinds de publicatie van zijn autobiografische polemiek ‘Good Cop, Bad War‘ in 2016 heeft iedereen, van de Guardian tot Penguin Books, hem ondervraagd over zijn tijd als infiltrant voor de narcoticabrigade. Het is een echt meeslepend, duister en boeiend boek. Voor iemand die altijd aan de andere kant van de oorlog tegen drugs heeft gestaan, voelt het als rehabilitatie, maar ook als een waarschuwing om niemand van de overheid te vertrouwen, vooral niet als je voor hen werkt. Het lijkt bijna Orwell’s ‘1984’.
Neil Woods kreeg steeds meer ernstige twijfels bij wat hij deed, namelijk gericht de meest kwetsbare mensen in de samenleving opzoeken, die vervolgens de negatieve gevolgen ondervonden wanneer ze hem de benodigde informatie hadden gegeven om hogerop in de keten drugsdealers te komen, en bij hoe hij dat deed.
Binnen de politieteams die hem moesten ondersteunen was veel onderlinge strijd en corruptie, psychologische ondersteuning was nagenoeg nihil en zelfs de apparatuur die hij kreeg was gevaarlijk ouderwets. Neil werd bijna vermoord toen een crimineel een lijvige verborgen camera onder zijn jas zag. Later ontdekte hij dat zijn meerderen een minuscule, geavanceerde camera op voorraad hadden voor ‘niveau een’-infiltranten: de mensen die rijkere, maar persoonlijk minder gewelddadige criminelen bespioneerden.
Cannabis roken voordat hij bij de politie ging…
Niettemin duurde het ruim tien jaar voordat hij tot de conclusie kwam dat drugs moeten worden gelegaliseerd. In het geval van cannabis hebben de meeste van onze lezers die conclusie al getrokken door het gewoon te gebruiken. Neil Woods had zelfs meerdere keren met plezier cannabis gerookt voordat hij bij de politie ging werken.
”Een vriend zei tegen me dat hasj roken fantastisch was bij het luisteren naar muziek, dus af en toe scoorden we wat wiet bij iemands oudere broer, waarna we naar The Doors en Yes lagen te luisteren. Zoals beloofd was het best wel fantastisch”, vertelt hij in zijn boek, waarna hij al snel toegeeft dat hij nooit aan ecstasy is begonnen, maar ”een paar hijsen aan een joint een ik kon de hele nacht met iedereen doordansen in de Haçienda.”
… en cannabis roken toen hij eenmaal bij de politie werkte
Soms was het roken van cannabis noodzakelijk om zijn dekmantel in stand te houden: ”Als ik mijn beurt met de bong had overgeslagen, was ik meteen als infiltrant ontmaskerd… Dus deed ik mee. En ik werd belachelijk high… Niemand bij de narcoticabrigade heeft me ooit gevraagd waarom ik als een idioot aan het giechelen was tijdens het invullen van mijn bewijslog, maar ik denk dat ze het wel konden raden.
”Soms was het puur voor de lol, zoals bij een gratis feestje waar de criminelen zichtbaar ontbraken: ”Ik ging erheen en kreeg een heerlijke Thai stick en Marokkaanse hars en Cate rolde een grote joint met hasj en wiet. Daarna dansten we ons een slag in de rondte op soulvolle techno met invloeden uit Detroit…” Op dit punt in ‘Good Cop, Bad War’ was ik niet geïrriteerd door vermeende schijnheiligheid of het gebruik van belastinggeld om politieagenten high te krijgen, maar juist opgelucht dat hij even kon ontspannen naast alle stress en gevaar tijdens de rest van zijn werk.
Gerelateerd artikel
Het interview
Nadat ik een beetje onderzoek naar Neils achtergrond had gedaan, heb ik hem op de Nordic Reform Conference geïnterviewd over cannabis, het verbod, de hervorming van de wetgeving en wat hij zijn kinderen over drugs heeft verteld.
V1 Waarom moet cannabis worden gelegaliseerd?
Neil: Cannabis moet worden gereguleerd om kinderen te beschermen. We moeten kinderen tegen cannabis beschermen, net zoals we ze tegen alcohol beschermen. In het Verenigd Koninkrijk kan minder dan 1% van de tieners alcohol kopen in een horecagelegenheid, terwijl meer dan 50% makkelijk aan cannabis kan komen. We zouden niet moeten toestaan dat dat voortduurt.
Maar niet alleen bescherming tegen de drug is belangrijk. De toekomstige criminelen komen voort uit de jongeren die tot die manier van leven worden gecorrumpeerd, en de georganiseerde misdaad werft deze jongeren via de cannabismarkt voor tieners. Ze geven een tiener, een veertienjarige, 14 gram mee en zeggen „kom maar terug wanneer je veertien keer een gram hebt verkocht.” Die veertienjarige heeft de glorie van de beste wiet. Hij of zij heeft geld te besteden. En plotseling krijgt hij of zij aandacht van mensen die ouder zijn en hem of haar in hun team opnemen.
Gerelateerd artikel
Verbod veroorzaakt meer agressie bij tieners
Dit gebeurt overal. Het probleem is dat de meest succesvolle tieners worden gerekruteerd om heroïne en crack tussen de grote en kleinere steden te vervoeren, zoals de National Crime Agency heeft laten zien. Omdat ze dat met succes doen, worden sommigen gevraagd om die producten echt op straat te verkopen. Als ze dat gaan doen, moeten ze de mentaliteit van het team aannemen. Dat betekent dat de persoonlijkheid van tieners die hierbij betrokken raken verandert.
Ze moeten agressiever worden om te zorgen dat het team niet verraden wordt. De politie betaalt geld aan informanten, dus moet je mensen bang maken om tegen dat aanbod van geld op te kunnen. De teams die mensen bang kunnen maken, zodat er geen informatie over ze wordt doorgegeven, zijn het succesvolst.
Cannabislegalisering draait om bescherming van kinderen
Bij LEAP UK zouden we willen pleiten voor de legalisering van alle drugs, maar we weten dat de regering dit nog lang niet gaat doen. De regering is echter wel dichter bij de regulering van cannabis. Door de regulering van cannabis zou een enorme buffer tussen de georganiseerde misdaad en onze jongeren worden gecreëerd. Het zou de situatie echt verbeteren en de macht van de georganiseerde misdaad ondermijnen.
Dat moeten we mensen dus duidelijk maken: dat we het hier niet moeten hebben over de schadelijke effecten, dat het er niet om gaat om te stellen dat cannabis veilig is en dat mensen het mis hebben. Zo win je mensen niet voor je. Het gaat er niet om om te stellen dat het goed is voor de gezondheid en we het daarom moeten legaliseren. In sommige gevallen is dat misschien wel waar, maar zo winnen we de discussie niet. Deze discussie kan worden gewonnen door te benadrukken dat het hier om bescherming van kinderen draait.
Gerelateerd artikel
V2 Hoe heb je met je kinderen over cannabis gepraat? Heb je het vanaf jonge leeftijd met ze besproken?
Neil: Mijn zoon wordt zondag achttien en mijn dochter is twintig. Ja, ik heb mijn kinderen al jong over alle drugs verteld. Alles, vanaf de geschiedenis van de opiumoorlogen tot aan het racisme in het drugsbeleid. Ze hebben alles van me gehoord.
Ik heb ze verteld dat cannabis niet zo goed is voor jonge hersenen. Het moet niet gebruikt worden bij hersenen die zich ontwikkelen, en mensen onder de achttien moeten het zeker niet overmatig of te vaak gebruiken. Ik heb ze verteld dat ik liever heb dat ze niets gebruiken tot ze achttien zijn, maar ik heb ze bijvoorbeeld ook de geschatte doses voor MDMA verteld. Ik heb ze verteld over het verhoogde risico voor jonge mensen om een te hoge dosis MDMA te krijgen, dat de beste startdosis 80 mg is en over alle verschillende schadebeperkende aspecten van elke soort drugsgebruik.
Dus hoewel ik heb gezegd dat ik liever heb dat ze niet gebruiken, heb ik ze ook naar mijn beste weten, en ik ben een beetje een nerd, naar mijn beste weten verteld wat de veiligste manier is als ze besluiten om het te proberen.
Schadebeperkend advies
Met die kennis zijn ze veiliger, wat ze ook besluiten. Dat is het belangrijkste. Wat cannabis betreft: in het VK, en volgens mij is het overal in Europa hetzelfde, kan 80% van de mensen alleen maar cannabis met een hoog gehalte THC en zeer weinig CBD krijgen. Dat is helemaal niet goed voor jonge hersenen. Een volwassene kan zo’n beslissing nemen, ik zou minder bezorgd zijn over een volwassene die een product met een hoog gehalte THC gebruikt, dan over een kind.
Dus mijn schadebeperkend advies aan hen was ”ik heb liever dat je het niet gebruikt, maar als je ooit de keuze hebt, dan is ouderwetse 1:1 Marokkaanse hasj beter dan enorm stinkende wiet met een hoog gehalte THC”.
V3 Wat vind je van het Nederlandse model, waarbij cannabis van harddrugs wordt gescheiden?
N: Toen dat gebeurde in 1976, toen de minister van Volksgezondheid cannabis van heroïne onderscheidde, deed men dat in een poging om de mate te beperken waarin mensen in aanraking kwamen met de heroïnemarkt. En het werkte. Het is duidelijk gebleken dat Nederland tijdens de heroïne-explosie in de jaren tachtig minder problemen had dan de rest van Europa. Dat was een zeer vooruitstrevend besluit.
Het was een briljante beleidsaanpassing in een tijd waarin het heel moeilijk was om zulke beslissingen over het beleid te nemen en het was een fantastisch idee. De tijden zijn veranderd en er zijn nu radicalere oplossingen nodig, maar ik hoop dat Nederland een innovatieve oplossing bedenkt die in die traditie van innovatie past.
Gerelateerd artikel
V4 Kunnen we niet gewoon aankondigen dat we de oorlog tegen drugs hebben gewonnen en erover ophouden?
N: Nou, ik denk dat dat heel moeilijk zou zijn… Om dit te winnen, moeten we het herformuleren. Zeggen dat we gewonnen hebben is niet herformuleren, maar de al bestaande taal gebruiken. Wat mij betreft speelt dat in op het traditionele standpunt, namelijk de Verenigde Naties die verkondigen dat we een drugsvrije wereld kunnen creëren. De voorwaarden voor een overwinning worden beperkt door die terminologie. Dus ik zeg liever dat we gaan winnen door ons over te geven en een meer passieve houding aan te nemen. Het idee wegnemen dat dit als een oorlog bevochten moet worden.
Het is ingewikkeld, want je moet verschillende groepen op verschillende manieren overtuigen. Je moet deze strijd – nu vergelijk ik het weer met een gevecht – je moet deze strijd op verschillende fronten en op verschillende manieren strijden. Je moet met politici praten, maar de politici gaan niet van mening veranderen tenzij je hen overtuigt dat er stemmen mee te behalen zijn. Ik ben niet cynisch over de aard van politici, zo werkt een democratie nu eenmaal.
Een sociale beweging voor drugslegalisering ontwikkelen
Het gaat erom een sociale beweging te ontwikkelen. Je ontwikkelt een sociale beweging op allerlei verschillende manieren en daar komen LEAP UK en LEAP in heel Europa en de hele wereld om de hoek kijken en kunnen ze bijdragen. Mensen luisteren naar de politie, omdat wij in de loopgraven hebben gestaan. Dus ik denk dat dat een manier is. We moeten fondsen werven, contacten leggen bij de media en gewoon werken aan de ontwikkeling van een sociale beweging. En als voor sommige groepen een deel van die boodschap is ”we hebben gewonnen, laten we het achter ons laten”, dan is dat prima. Ik luister naar elk strategische idee over hoe we de boodschap het beste kunnen overbrengen.
Gerelateerd artikel
V5: Lid zijn van LEAP is natuurlijk heel anders dan bij de politie werken, maar zijn er overeenkomsten? Is er een vergelijkbaar gemeenschapsgevoel?
N: Ik heb nooit een gemeenschapsgevoel gehad bij het werk dat ik deed, omdat ik zelfs van mijn eigen collega’s afgescheiden was. Ik kon niets vertellen aan collega’s die er niet bij betrokken waren en de mensen waarvoor ik werkte.. wanneer ik aan een undercoveroperatie meewerkte, gebruikte ik een schuilnaam voor de agenten met wie ik samenwerkte. Zelfs zij mochten mijn echte naam niet weten en ze konden bestraft worden als ze het me vroegen. Dat kregen ze de eerste dag dat ze aan de slag gingen te horen. Dat was natuurlijk bij wijze van bescherming tegen corruptie.
”Voormalige infiltranten zijn het meest enthousiast”
Het is bevrijdend om eerlijk te kunnen praten. Ik krijg een geweldig gemeenschapsgevoel van de agenten die zich voortdurend bij ons voegen. Twee nieuwe voormalige infiltranten in het bijzonder zijn dit jaar lid geworden en ze zijn geweldig. Ze hebben hetzelfde meegemaakt, ze begrijpen het en ze zijn deels tot dezelfde conclusies gekomen. Het gemeenschapsgevoel is fantastisch.
Interessant genoeg zijn de voormalige infiltranten het meest enthousiast, omdat we de schade hebben gezien en veroorzaakt in de loopgraven, midden in de vuurlinie. Het is dus interessant om met ze te praten. Dus ja, ik heb plotseling een gemeenschapsgevoel. Het is fijn om eerlijk te zijn, om gewoon eerlijk te kunnen zijn.
Heel erg bedankt voor dit interview Neil Woods.
‘Good Cop, Bad War’ is ook als tv-serie in optie genomen. Neil werkt met dezelfde mede-auteur, JS Rafaeli, aan het vervolg, ‘Drug Wars’. De verwachte publicatiedatum is juni 2018. Je kunt contact opnemen met LEAP UK via hun website, Twitter en Facebook. Je kunt Neil ook volgen op Twitter en Facebook.
Zoals altijd blijft Sensi Seeds verslag doen van alle fronten in de oorlog tegen drugs. Laat ons weten wat je ervan vindt met een opmerking hieronder.
