Rick Simpson werd binnen de cannabisgemeenschap bekend op het internet na de publicatie van Run From The Cure op YouTube in 2008. In deze documentaire laat hij zien hoe hij een cannabisconcentraat maakt, waarvan hij beweert dat het kanker en andere ziekten kan genezen. Sensi Seeds interviewde hem tijdens zijn recente bezoek aan Amsterdam.
De video boven dit artikel is een weergave van een exclusief interview dat Sensi Seeds had met Rick Simpson. Het is interview vond plaats in juni 2016 en is gedaan door Scarlet Palmer. Het werd opgenomen in Hempstory, naast het Hash Marihuana & Hemp Museum. Veel kijk- en leesplezier en geef gerust feedback in een reactie onder het artikel!
Hallo Rick Simpson, bedankt voor je tijd. Om te beginnen: wie ben je en waar kennen mensen je wellicht van?
RS: Ik kom uit Nova Scotia in Canada en jaren geleden ontdekte ik de helende eigenschappen van extracten die je uit de cannabis-hennepplant [sic] kunt maken. Vooral uit de indica-soorten.
Ik ben hier om de cannabisplant te bevrijden. Vooral voor medicinaal gebruik. Niemand heeft het recht, en eigenlijk heeft sowieso niemand ooit het recht gehad, om deze plant te verbieden. Maar nu is er zoveel behoefte aan. Er zijn tegenwoordig zoveel mensen ziek. De immuunsystemen van de mensen zijn aangetast door de omgeving waarin we leven. We leven in een vergiftigde wereld en dat wordt alleen maar erger.
Cannabis is niet alleen goed voor de gezondheid, het kan ook voorzien in onze energiebehoeften
We moeten de plant bevrijden. Waar namelijk echt behoefte aan is, is een op hennep gebaseerde economie, in plaats van de huidige onzin die volledig gericht is op fossiele brandstoffen. Cannabis is niet alleen goed voor de gezondheid, het kan ook voorzien in onze energiebehoeften. Het kan een einde maken aan honger en mensen weer werk laten vinden in de landbouw. Ik denk dat het een einde kan maken aan de werkloosheid. Het geeft de mensheid een toekomst en we kunnen de aarde weer terugwinnen. Maar als we op de huidige weg doorgaan, denk ik echt dat we binnen tien tot vijftien jaar wel eens uitgestorven zouden kunnen zijn. Onze immuunsystemen zijn namelijk aangetast door onze omgeving en door vrijwel alles daarbinnen. En als je immuunsysteem is aangetast, heb je niets om mee terug te vechten.
S: Je bent nu in Amsterdam, net als in 2009 toen je hier was voor de Cannabis Cup en de Freedom Fighter of the Year-award in ontvangst mocht nemen. Is het nu de eerste keer dat je de familie Dronkers hebt ontmoet?
R: In 2009, na de Cannabis Cup, ben ik naar Wenen gegaan en daar heb ik twee zoons van Ben ontmoet. Maar daar bleef het verder bij. Ik was helemaal op in die tijd, moe van al het reizen. Maar het was heel aardig van ze om een appartement voor me te regelen voor dit evenement. Zover ik kan beoordelen, doen ze goed werk, dus ik ben blij dat ik ze ken.

S: Je was laatst eregast op Cannabis Bevrijdingsdag, waar je de Koos Zwart Award (die Ben Dronkers vorig jaar won) kreeg voor je bijdrage aan het cannabisactivisme. Kun je daar iets meer over vertellen?
R: Het was een prachtig evenement. Vaak lopen er op dit soort cannabisevenementen wat rare snuiters rond, maar hier ontmoette ik veel mensen die echt op de goede weg zitten om cannabis gelegaliseerd te krijgen, op de juiste manier ook. Ik was dus heel blij met de prijs en ook blij dat ik bij het evenement aanwezig was. De Cannabis Cup is net één groot feest, maar dit had een serieuzer karakter. Heel leuk dus.
S: Denk je nog eens terug te komen?
R: Ja, zeker. Graag zelfs.
S: Je was bezig met Run From The Cure 2: Run To The Cure. Er was een crowdfundingplatform opgezet, dat een succes was, en in 2014 kwam de trailer uit. Kun je daar iets meer over vertellen? Wordt er nog steeds aan gewerkt? Wanneer kunnen we het resultaat zien?
R: Ik wou dat ik je dat kon vertellen. Ik krijg steeds e-mails met vragen hierover. Ik speel er natuurlijk een rol in. Ruim een kwart van het geld dat we bij elkaar hebben gebracht, kwam zelfs uit mijn eigen zak, van de boekverkopen. Het idee was dus dat Christian Laurette [de regisseur en producer van Run From The Cure en het geplande vervolg – red.] de documentaire zou afmaken en zo snel mogelijk zou uitbrengen. Maar de afgelopen twee jaar heb ik geen contact meer met hem gehad. Misschien is hij bedreigd… Je kunt namelijk op veel manieren worden tegengehouden door de maatschappij. Ik vind dat Christian fantastisch werk heeft geleverd met de eerste Run From The Cure. Ik weet dus niet wat er gebeurd is. Het is altijd mijn doel geweest om zoveel mogelijk informatie naar buiten te brengen, maar in deze situatie, met Run From The Cure 2, heb ik geen idee wat er aan de hand is.
De wake-upcall van Rick Simpson
Er zitten ook nog andere documentaires in de pijplijn. We hebben vorig jaar in India veel materiaal opgenomen. Dat zou ‘Rick Simpson’s Wake Up Call’ gaan heten. Het is er alleen nog niet van gekomen. Er is iemand in de VS die een aantal grote documentaires op zijn naam heeft staan en hij heeft interesse.
Wat ik veel mensen aanraad: doe de krant de deur uit en laat de televisie uit. In 2003 heb ik mijn televisieabonnement opgezegd en ben ik begonnen met het kijken van documentaires. Dan leer je pas echt wat over de wereld waarin we leven. Niet alles op het internet is waar, maar daar moet je zelf je weg in vinden. Maar ik denk echt dat documentaires voor iedereen heel leerzaam zijn.
S: Kun je iets vertellen over je eerste kennismaking met cannabis?
R: We hoorden voor het eerst over cannabis in de jaren zestig. Ik was toen een jaar of twintig en al mijn vrienden rookten het. Maar ik was natuurlijk veel slimmer dan zij, dus ik hield het bij alcohol. Rond mijn 35e begon ik zelf cannabis te roken en stopte ik met alcohol. Dat was een hele positieve ervaring, want het roken hielp me van de drank af te blijven. Ik heb cannabis nooit als een medicinale plant gezien, dacht daar eigenlijk ook nooit over na. Totdat ik gewond raakte. In 1997 raakte ik gewond aan mijn hoofd en daar hield ik postcommotioneel syndroom aan over.
Ik kreeg allerlei soorten medicatie, maar die maakten het alleen maar erger. Ongeveer een jaar later keek ik naar een aflevering van ‘The Nature Of Things’ met dr. David Suzuki. De aflevering heette ‘Reefer Madness 2’ en ging over patiënten die cannabis rookten en daar heel veel baat bij hadden. Dat waren patiënten met ernstige aandoeningen. Op dat moment had ik zelf niet eens cannabis, dus haalde ik wat bij een vriend. Ik rookte het en besefte dat het meer baat had dan alles wat de artsen me hadden gegeven.
Het Marijuana Access Program
In Canada hebben we het Marijuana Access Program, dus ik dacht een recept te kunnen krijgen via de dokter. Maar elke arts die ik sprak, gaf hetzelfde antwoord: “het bevindt zich nog in de onderzoeksfase” en “het is slecht voor de longen”. Ik had 25 jaar in de gezondheidszorg gewerkt, dus ik geloofde in het gezondheidssysteem. Ik ben een ingenieur, geen arts, maar ik werkte in een ziekenhuis. Dus ik geloofde in hun werk. Maar in 1999 kreeg ik zelfmoordneigingen van de medicatie. Dus op een dag ging ik wanhopig naar de dokter en vroeg hem: “Wat zou u ervan vinden als ik de essentiële olie uit cannabis maakte en dat inneem, in plaats van de cannabis te roken?” Eerst aarzelde hij, maar toen zei hij: “Nou ja, dat zou een veel medicinalere manier zijn.”
Maar ik kreeg nog steeds geen recept. Inmiddels kweekte ik mijn eigen cannabis, dus maakte ik mijn eigen extract. Ik durf het bijna niet toe te geven, maar ik durfde het niet in te nemen. Ik wist dat indica’s een enorm verdovend effect hadden, maar ik maakte een concentraat. Ik had geen idee wat voor effect het nog meer zou hebben, dus dat vond ik wel een beetje eng. Bijna drie jaar later, eind 2001, vroeg de dokter me om langs te komen. Hij vertelde me dat ze me niets nieuws meer konden geven. Ze hadden alle mogelijke medicijnen geprobeerd, dus nu moest ik het zelf uitzoeken. Weer vroeg ik om een recept en weer kreeg ik het niet. Ik stond dus met mijn rug tegen de muur. Ik begon met een kleine dosering ’s avonds, ongeveer een uur voordat ik naar bed ging, en naarmate ik de dosering verhoogde, begon ik de slaap en rust te krijgen die ik nodig had. Ik had in de vijf jaar daarvoor nog geen nacht goed geslapen. Ik begon weer helderder te denken, mijn bloeddruk werd weer stabiel, de artritis in mijn knieën verdween. Ik kwam weer op een gezond gewicht: ik viel zo’n 13 tot 18 kilo af. Het was onvoorstelbaar wat er allemaal gebeurde. De mensen om me heen begonnen het ook te zien. De verbetering was echt enorm.

Drie huidlaesies, maar waarom zou ik kanker hebben?
Eind 2002 ging ik naar mijn huisarts omdat ik drie afwijkende plekjes op mijn huid had: één vlakbij mijn oog aan de kant van mijn neus, één op mijn wang en één op mijn borst. Ik had ze al sinds de jaren negentig. Maar ze heelden niet. Ik dacht dat het misschien huidkanker was. De dokter maakte zich vooral zorgen om het wondje bij mijn oog. Hij stelde voor om dat eerst weg te laten halen en later die andere twee. Ik werd geopereerd en ongeveer een week later keek ik met een vergrootglas naar de plek die ze hadden behandeld. Ik zag dat het geïnfecteerd was. Dat komt tegenwoordig helaas vaak voor in ziekenhuizen. Het zag er echt niet best uit.
Toen herinnerde ik me een onderzoek waarover ik een keer op de radio had gehoord, ergens in 1975, dat had aangetoond dat THC, het actieve ingrediënt van cannabis, kankercellen doodde. Op dat moment geloofde ik daar niets van, want ik slikte toen inmiddels al een jaar dat extract, en als het waar zou zijn, waarom had ik dan kanker?
Rick had bijna besloten de olie niet te proberen
Ik ben er niet trots op, maar ik had de olie bijna niet geprobeerd. Maar toen bedacht ik me dat ik die plekjes toch al had, dus deed ik toch maar wat olie op de plekjes op mijn wang en borst met een pleister erop. Iedereen die basalecelcarcinoom heeft (gehad), weet dat het voelt alsof er houtsplinters in het getroffen gebied zitten. Het irriteert continue en vaak is het wat gezwollen of bloedt het een beetje. Vaak is het wondje ook open. Toen ik het extract erop smeerde, merkte ik meteen dat dat ‘splintergevoel’ verdween. Maar meer dan dat voelde ik niet. Ik liet de pleisters dus nog maar even zitten.
Ik weet nog dat ik vier dagen later in de spiegel keek en schrok toen ik de pleisters weghaalde. Het wondje op mijn wang was volledig geheeld, de huid egaal roze. Hetzelfde gold voor het plekje op mijn borst. Ik vertelde vrienden en buren erover, dat ik dacht dat het extract van de cannabisplant mijn kanker had genezen. Iedereen lachte me natuurlijk uit! “Ja, tuurlijk, Rick, marihuana geneest kanker, je bent gek.” Ongeveer zeven weken later kwam het plekje dat geopereerd was weer terug. Ik volgde de ontwikkeling, van de zwelling tot aan het splintergevoel.
S: Hadden ze een biopsie gedaan nadat ze het weggehaald hadden?
R: Ja, ze hadden een biopsie gedaan [bij het plekje bij zijn neus – red.].
S: En bij die andere twee?
R: Nou ja, ze waren allemaal hetzelfde, ze zagen er hetzelfde uit en voelden ook hetzelfde. Dit plekje kwam terug, dus deed ik er een druppel olie op, plakte er een pleister op en liet die vier dagen zitten. Toen ik de pleister verwijderde, zag ik dat het wondje volledig was geheeld. Dat is nu ruim dertien jaar geleden en ik heb deze plekjes nooit meer opnieuw hoeven behandelen.
Een paar dagen later ging ik naar mijn dokter om een kopie van het rapport te vragen en daar zag ik het staan: basalecelcarcinoom. De doktersassistent, de vrouw van de dokter, wist dat ik hem meerdere malen had gevraagd om een recept voor cannabis. Ik vertelde haar dat ik graag die avond terug wilde komen om iets met hem te bespreken waar ik al een tijdje mee bezig was. Ze keek me aan en vroeg me waar het over ging. Ik zei dat de kanker die ze hadden weggehaald, zeven weken later weer was teruggekomen en dat ik het plekje, samen met die andere twee, zelf had genezen met hennepolie [sic].
“Ik slikte de extracten al, dus ik wist dat het niet gevaarlijk was…”
Dat was het moment waarop ik de extracten aan anderen begon te geven. In eerste instantie voor huidaandoeningen, zoals psoriasis, huidkanker, derdegraads brandwonden en dergelijke. Daarbij deed de olie wonderen. Wat later gaf ik het ook aan mensen met inwendige kanker. Als het uitwendige kanker geneest, waarom dan ook niet inwendige, zo dacht ik. En ik slikte de extracten al, dus ik wist dat het niet gevaarlijk was… Vanaf dat moment ging het in een stroomversnelling. De resultaten waren verbluffend en mensen vertelden het aan hun vrienden en buren en zo kwamen er via via steeds meer mensen naar me toe.

S: Wat staat er de komende tijd op de planning?
R: Donderdag ga ik terug naar Zagreb, maar ik hoop binnen de komende twee tot drie weken naar Spanje of Portugal te kunnen gaan. Sommige van deze landen zijn nu zelfs nog opener dan Nederland. Achter gesloten deuren kun je een bepaald aantal cannabisplanten kweken, dus ik wil daar graag heen om mijn extracten te perfectioneren naar het hoogste medicinale niveau. Dat is mijn doel, het medicijn perfectioneren en goedkoper maken.
Dat is het probleem met de zwarte markt. Waar dat probleem vandaan komt? Onze regeringen. Cannabis werd duizenden jaren lang verbouwd als landbouwgewas, geen regels, niets. Waarom hebben we nu dan wel regels nodig? De waarheid is simpel: als het toegestaan was om cannabis goed te kweken, zoals het hoort, zou je zo een kilo medicinale wiet van hoge kwaliteit kunnen kopen voor tien dollar. Het is een landbouwgewas, niet anders dan graan of elk ander gewas. We hebben vrijheid nodig. En wat ik altijd al heb gezegd: als we de cannabisplant bevrijden, bevrijden we onszelf.