De vertegenwoordigster van REMA, Patty Amiguet, praat over de situatie van vrouwelijke gebruikers van cannabis en andere drugs in Spanje, en hoe ze zich organiseren om dingen te veranderen.
Niet voor het eerst breidt de discussie over het genderperspectief zich uit tot het gebruik van cannabis en andere stoffen. Meer en meer vrouwen organiseren zich om hun onzichtbaarheid en uitsluiting op dit gebied tegen te gaan. REMA is een netwerk van antiprohibitionistische vrouwen uit Spanje. We spraken een van de woordvoersters, Patty Amiguet, over de cannabissector, de eisen en de initiatieven op het vlak van gelijkheid.
Patty Amiguet werd al eens vermeld in een van onze vorige artikels. Ze is niet alleen de voorzitster van de Pachamama-cannabisvereniging en de CATFAC-federatie, maar ook een van de meest actieve REMA-leden.
Vraag: Waar en wanneer is REMA begonnen?
Antwoord: Officieel zijn we begin 2016 met REMA begonnen, maar de boel kwam pas echt op gang toen enkele leden van CATFAC (Federatie van cannabisverenigingen van Catalonië) een aantal bijeenkomsten organiseerden om een onafhankelijke groep te starten waarin vrouwen konden praten over drugsgerelateerde onderwerpen.
Er werd een sterke groep gevormd van leden die elkaar meestal al kenden, aangezien we samenwerkten op het gebied van drugsbeleid. Het waren mensen met uiteenlopende achtergronden, activisten, zakenvrouwen, wetenschapsters. We besloten om een landelijke oproep te doen om vrouwen te vragen of het gevoel van aanwezig zijn, maar genegeerd worden, van naar een tweede categorie gedegradeerd worden, echt leefde.
Eind 2015, rond Kerstmis, namen we contact op met een groep vrouwen uit de cannabissector die we niet kenden. We besloten om ons te organiseren en onder ons een vrouwenbijeenkomst te promoten. Dat is ons in recordtijd gelukt, want Spannabis 2016 vond drie maanden later plaats en daar hebben we onze eerste vergadering gehouden.
Eerst noemden we de groep “cannabisvrouwen”, maar toen ontstond het concept van REMA, het idee om onszelf “antiprohibitionistische vrouwen” te noemen dekte de lading beter, omdat we ons niet allemaal identificeerden met cannabis.
V.: En hoe gaan jullie te werk?
A:. Omdat we al uitgaven hadden gedaan om de bijeenkomst te organiseren, werd er besloten om een overkoepelende vereniging van het “Cannabis Women”-project op te richten, gebaseerd op wat wij de “Motor Group” noemen. Aangezien we een vereniging zijn, hebben we een voorzitster, een secretaresse en een penningmeesteres, maar daar hebben we het zelfs nooit over, omdat we een horizontaal platform zijn en de Motor Group verantwoordelijk is voor het uitvoeren van alle taken.
De reden hiervoor is dat, ook al zijn we momenteel gefocust op cannabis, de groep zich later op andere projecten zou kunnen richten. De eerste bijeenkomst op Spannabis was een succes, met meer dan 100 vrouwen die gedurende de dag deelnamen. Er waren mensen van over de hele wereld en onze ceremoniemeesteres was Lisa Campbell van Women Grow.
Gerelateerd artikel
V.: Wat zijn de werkgebieden van REMA?
A.: Die dag werden er drie werkgebieden van Cannabis Women bepaald:
– Reproductieve gezondheid. Onze rol als cannabismoeders met alles wat dit met zich meebrengt, ons werk als verzorgers, de kwestie van seksualiteit en de relatie daarvan met cannabisgebruik.
– Het beeld van vrouwen in de cannabissector en het gevecht tegen de vergoddelijking. Mensen voelden zich duidelijk niet prettig bij de manier waarop het beeld van vrouwen gebruikt werd om te verkopen. We zagen ook dat er veel vrouwelijke kwekers in de schaduw stonden van mannen die zichzelf zagen als veredelaars, terwijl ze zelf eigenlijk de veredelaars waren.
– De verspreidingsgraad van drugsbeleid dat het genderperspectief inleidt. We wilden de zaken vanuit een andere hoek bekijken wat betreft vragen om beleidsveranderingen. Daarnaast zijn onderzoeken naar de gemiddelde cannabisconsument gebaseerd op blanke mannen tussen de 30 en de 40. We hebben gezien dat de plant een ander effect heeft op mannen en vrouwen, en dat er soorten bestaan die ongelooflijke effecten hebben op vrouwen, maar waarover nooit gesproken wordt.
V.: En wat is de relatie tussen Cannabis Women en REMA?
A.: Meer dan een jaar lang hebben we toespraken en evenementen bijgewoond waarvoor we uitgenodigd waren. In de loop van 2016 tot halverwege 2017 beseften we dat REMA en Cannabis Women eigenlijk hetzelfde waren, want we waren een beetje in de war…
V.: Daar ben ik het mee eens, ik weet niet of ik het helemaal begrijp.
A.: Dat verbaast me niet, want ik was er zelf bij en ik was ook in de war. We vergaderden via Skype, de meesten onder ons komen uit Catalonië, maar we hebben ook leden die afkomstig zijn van de Canarische Eilanden, uit Andalusië, Madrid, Castilië, etc. Cannabis Women was voornamelijk een initiatief dat bestond uit Catalaanse vrouwen, maar naarmate er andere initiatieven en groepen vrouwen bijkwamen, beseften we dat REMA de moedervereniging moest zijn en dat we binnen REMA al onze projecten konden uitvoeren.
We hebben ook de kwestie over de mogelijke deelname van mannen opgelost. Er werd ons vaak gevraagd of mannen ook mochten deelnemen, en de meningen daarover waren verdeeld. Aangezien REMA een niet-hiërarchische vereniging is met zelfmanagement- en zelffinancieringsprojecten, kon hierover voor elk project een beslissing worden genomen. Zo hebben we na de bijeenkomst van november 2017 een consensus bereikt over de vereniging die uiteindelijk vorm kreeg.
V.: Met welke projecten zijn jullie momenteel bezig?
A.: Momenteel lopen er drie projecten: Cannabis Women, waarin we meer focussen op de academische kant en vaak deelnemen aan toespraken, conferenties etc.; Muyeres and Cannabis, dat een beetje op Cannabis Women lijkt, een vergadering van momenteel rond de 120 vrouwen die dagen organiseert en vooral met verenigingen uit het noordwesten samenwerkt (Castilië en León, Asturië, Cantabrië, …); en Metzineres, een alternatief opvangcentrum voor vrouwen die het slachtoffer zijn geworden van mishandeling en drugs gebruiken. (Opmerking: binnenkort interviewen we iemand van Metzineres om over dit interessante project te praten).
Gerelateerd artikel
V.: Is er iets veranderd in de cannabissector sinds jullie erbij zijn gekomen?
A.: De cannabissector verandert stukje bij beetje. Ik weet niet of dat door ons komt, dat denk ik niet, want er zijn nog andere groepen en vrouwen die actief zijn, maar we stellen vast dat een groot deel van de commerciële sector veranderd is, vooral op het gebied van marketing.
Er komen inderdaad steeds meer nieuwe bedrijven bij, vooral uit de Verenigde Staten, die naar evenementen gaan en vrouwen als aas gebruiken. Als je echter terugkijkt naar Spannabis vier of vijf jaar geleden, toen Cannabis Women een verklaring uitgaf waarin we de passiviteit van de beurs wat betreft deze kwestie afkeurden, is er wel degelijk wat veranderd en worden we anders behandeld.
Het lijkt er ook op dat de meeste grote bedrijven uit de sector ons al kennen en dat wanneer ze ons zien aankomen, hun eerste reactie is: “Oeps, wat willen ze nu weer?” (Gelach). Ik weet niet of sommige bedrijven voor represailles vrezen omdat we er geen enkel bedrijf mee weg laten komen. Als we zien dat een bedrijf iets op social media post waar we het niet mee eens zijn, zoals een absurd initiatief, keuren we het af.
V.: In 2007 publiceerde ik een artikel waarin ik de vergoddelijking van vrouwen in de cannabissector afkeurde, dat is elf jaar geleden. Het is nog steeds niet gemakkelijk, hè?
A.: Ja, in het begin moesten we ons concentreren op het afkeuren, maar toen beseften we dat het geen goed idee was om negativiteit te zaaien, per slot van rekening wilden we alleen maar gelijkheid, waarbij de intrinsieke verschillen tussen mensen en tussen vrouwen en mannen natuurlijk worden gerespecteerd.
Gelijkheid als in toegang hebben tot een product of gelijk behandeld worden… Het is ongelooflijk dat wanneer een vrouw met een kwekerij met een andere ondernemer gaat praten, de man die met haar mee is aangesproken wordt, “hee, mijn vrouw is de eigenares van het bedrijf en is verantwoordelijk voor de verkoop en de kweek”. Dat gebeurt heel vaak. Ik denk dat we onszelf opnieuw moeten opvoeden, de vooroordelen rondom ons hebben invloed op de manier waarop we denken zonder dat we het doorhebben.
Dus er is wel verandering zichtbaar, maar er is nog veel werk aan de winkel. De sector wordt nog steeds grotendeels gedomineerd door mannen. Uit een kleine enquête die we vorig jaar onder zo’n negentig bedrijven hebben gehouden, bleek dat er een aantal vrouwen zijn die middenposities hebben. De meerderheid van de managementfuncties wordt echter bekleed door mannen, hoewel er uitzonderingen zijn, sommige bedrijven worden gerund door vrouwen. Dit moet veranderen omdat er momenteel vrouwen in de sector werken die even goed in staat zijn om een bedrijf te runnen.
Gerelateerd artikel
V.: En binnen de verenigingen?
A.: Daar is de situatie min of meer hetzelfde. De verenigingen worden ook grotendeels gedomineerd door mannen, dat zie ik elke dag. Wanneer je naar de CATFAC-vergadering gaat, zijn daar twee andere vrouwen en ikzelf, en er zitten heel weinig vrouwen in de raad van bestuur die associatieve projecten leiden. Er is dus een groot verschil tussen het aantal mannen en vrouwen. Ik merk ook dat het moederschap vooroordelen en problemen met zich meebrengt.
Veel vrouwen worden gedwongen om hun managementfuncties binnen een vereniging op te geven wanneer ze zwanger worden, want als je je dokter vertelt dat je bij een cannabisvereniging werkt en dat je niet rookt, is er misschien niets aan de hand, maar als je hem vertelt dat je cannabis gebruikt, lichten ze zeker de sociale dienst in na de bevalling om de protocollen toe te passen die in de Jeugdwet staan. Hier in Catalonië zijn ze meedogenloos en veel REMA-collega’s hebben hier al problemen mee gehad. Je moet dus liegen, zeggen dat je geen cannabis gebruikt, en uiteindelijk neem je afstand van de beweging uit angst voor represailles.
En ook uit angst voor je eigen mensen, als je binnen Pachamama zwanger naar je werk komt, zijn veel collega’s het misschien gewend, maar anderen zullen geschokt zijn. Die mentaliteit moet sterk veranderen, want zo hebben ze ons opgevoed, prohibitionisme is gebaseerd op diepgewortelde leugens en het is moeilijk om daar nu nog iets aan te veranderen. Ik weet niet of ik dat nog ga meemaken of mijn zoon, maar er moet nog veel gebeuren.
Je gaat naar de vergaderingen en je ziet sommige mannen denken: “En wat doet dit meisje hier?” Het is niet dat ik slecht behandeld ben, maar ik heb veel vooroordelen gezien en ik heb veel harder moeten werken om hetzelfde te bereiken als mijn mannelijke collega’s. Je moet voortdurend oppassen en heel erg efficiënt zijn om te bewijzen dat je evenveel waard bent als de mannen die nog niet half zo hard werken als jij.
Op dat vlak zijn de commerciële en associatieve sectoren hetzelfde. En ik geef niet alleen de mannen de schuld, ik denk dat we zelf ook veel mannelijke chauvinistische opvattingen hebben overgenomen die ons veel schade hebben berokkend.
Gerelateerd artikel
V.: En wat verwacht je van de mannen in beide sectoren?
A.: Ik verwacht dat ze zich ervan bewust zijn en dat ze hun ogen openhouden. Ik zou graag zien dat we later kunnen terugblikken en zeggen dat we (REMA) niet meer nodig zijn. Dat de mannen het begrijpen, hoewel dat heel lastig wordt en ik al blij zou zijn als de helft het begrijpt. Ik zou graag willen dat er duidelijkheid geschept wordt over gelijkheid, dat iedereen gelijk wordt behandeld als het gaat om beslissingen, en dat we gerespecteerd worden wanneer we in het openbaar spreken…
Ik hoop dat mannen deze concepten net zo goed kunnen begrijpen als ik nu, want als je me hier vele jaren geleden iets over gevraagd had, zou ik niet geweten hebben hoe ik daarop moest antwoorden. Maar net zoals ik mezelf heb moeten onderwijzen en instrueren, hoop ik dat alle mannen hun machogedrag kunnen herkennen en zullen proberen om het niet meer te doen. Nu er een kind in me groeit, zijn dat de concepten die ik mensen het meest wil bijbrengen.
V.: En wat vind je van afgelopen 8 maart?
A.: Ik vond het heel speciaal omdat vrouwen uit alle drie de projecten samenkwamen in Barcelona. We grepen de kans om de dag samen door te brengen en elkaar te leren kennen. Er werd een vrouwelijke maaltijd bereid en er was ook een evenement in het Hemp Museum, waar een informatief manifest over cannabis en andere onderwerpen werd voorgelezen.
Het zou elke dag 8 maart moeten zijn. We hebben toen een feministisch geweten opgemerkt, maar we kunnen niet tevreden zijn met wat we op één dag zien.
V.: Er zijn gelijkaardige organisaties in andere landen, werken jullie samen?
A.: Ja, er zijn andere organisaties, maar we werken niet samen. Ik heb de kans gekregen om vrouwen en groepen uit vele verschillende landen te ontmoeten. Er zijn cannabisvrouwen in Brazilië, Colombia, Uruguay, Argentinië…. Maar ze hebben veel werk in hun eigen land en er is niet echt sprake van samenwerking, hoewel er wel banden tussen ons zijn. Velen onder ons kennen elkaar niet persoonlijk, maar als we elkaar ontmoeten, merken we dat we veel gemeen hebben en voelt het alsof we elkaar al heel lang kennen. Sinds de oprichting van Cannabis Women heb ik heel veel vrienden gemaakt op sociale media, mensen die ik niet ken, maar met wie ik over dit soort zaken praat.
We werken dus nog niet samen, maar ik denk dat dat slechts een kwestie van tijd is. Er zijn heel veel groepen in Zuid-Amerika. Je hebt NORML in de Verenigde Staten, die een associatievere groep vrouwen heeft, en ook Women Grow, een groep vrouwelijke ondernemers.
Ook heb je het Cannafem Network in Duitsland, die we twee jaar geleden ontmoet hebben tijdens de bijeenkomst op Spannabis. We hebben geprobeerd om de groepen met elkaar in contact te brengen. En we hebben gezien dat er uit die bijeenkomst projecten zijn voortgekomen. Afgelopen oktober was ik in Atlanta (VS) bij de Drug Policy Alliance-conferentie, en er waren veel vrouwen uit alle windstreken die bij drugsbeleid betrokken zijn. In Uruguay krijgen ze zelfs overheidssubsidies.
V.: En de toekomst?
A.: Nou, een van de belangrijkste projecten is juist om beter te coördineren. De basis zal een besluitvaardigere Motor Group zijn. Je hoeft alleen maar de vergoeding te betalen om deel te nemen, en die bedraagt slechts een symbolische EUR 12,- per jaar. We willen ook medestanders die kunnen doneren. Daarnaast willen we een jaarlijkse bijeenkomst organiseren waar mannen en vrouwen die ons steunen de handen ineen kunnen slaan. Het project wordt steeds beter uitgedacht, we hebben alleen de tijd en het geld nog niet.
- Disclaimer:Hoewel alle moeite is gedaan om ervoor te zorgen dat dit artikel accuraat is, is het niet bedoeld om wettelijk advies te verzorgen. Individuele situaties zullen altijd verschillen en moeten worden besproken met een expert en/of advocaat.
