Hoewel legalisering overal in opmars is, krijgen nog steeds miljoenen mensen te maken met gevangenisstraffen. Er wordt voortdurend gestreden voor mensen die amnestie vragen voor niet-gewelddadige cannabisgerelateerde misdrijven. Hierbij delen wij enkele real-life verhalen uit de VS en Nederland over arrestaties en gevangenisstraffen in verband met cannabis.
We vertellen een aantal aangrijpende verhalen over cannabisgevangenen in de VS en Amsterdam. Ook delen wij een paar verhalen van beroemdheden die door de strenge cannabiswet gevangen zijn gezet. Hoewel Nederland en de Verenigde Staten tot de meest cannabisvriendelijke landen ter wereld behoren, komen er ook een paar van de meest onrechtvaardige verhalen over cannabisgevangenschap vandaan. Cannabis is de meest gebruikte illegale drug ter wereld, wat cannabisgebruikers tot de gemakkelijkste prooi van de wereldwijde oorlog tegen drugs heeft gemaakt.
Een aantal cijfers
In 2013 bracht de Amerikaanse mensenrechtenorganisatie American Civil Liberties Union (ACLU) een rapport uit over de mislukte oorlog tegen drugs, met de nadruk op cannabis. Het rapport onthult onder meer het volgende:
- Tussen 2001 en 2010 werden meer dan 8 miljoen mensen gearresteerd in verband met cannabis
- 88% van hen werd alleen gearresteerd op grond van bezit
- Meer dan de helft (52%) van alle drugsarrestaties vond plaats in verband met cannabis
- Van alle drugsarrestaties, was 46% alleen al voor bezit
- In 2010 werd om de 37 seconden iemand gearresteerd voor cannabis
- Elk jaar worden in de VS meer mensen gearresteerd voor het bezit van cannabis dan voor alle andere gewelddadige misdaden bij elkaar.
Op dit moment zijn er meer dan drieduizend mensen die de gevangenis nooit zullen verlaten vanwege een niet-gewelddadig drugsmisdrijf. Volgens een rapport uit 2015 hebben de Verenigde Staten sinds 1971 in totaal 1 biljoen dollar uitgegeven aan de oorlog tegen drugs. Volgens een ander rapport zou het legaliseren van cannabis de Amerikaanse overheid jaarlijks 7,7 miljard dollar besparen op de afgewende handhavingskosten, en nog eens 6 miljard dollar extra opleveren aan belastinginkomsten.
Deze economische gevolgen zijn echter niets in vergelijking met de sociale gevolgen voor de gedetineerden. Gezinnen worden geruïneerd en individuen verliezen alles in naam van de oorlog tegen drugs. In werkelijkheid is dit een oorlog tegen mensen.
Hieronder delen we enkele verhalen van personen die gevangen zitten in verband met cannabis. Deze verhalen gaan slechts over een fractie van het aantal mensen dat jaarlijks voor cannabis wordt gearresteerd.
Weldon Angelos – 55 jaar gevangenisstraf voor het verkopen van cannabis
In 2002 was Weldon Angelos een 23-jarige opkomende hiphopartiest uit Salt Lake City (Utah), die samenwerkte met onder meer Snoop Dogg en Tupac Shakur’s Recording Group. Hij was de trotse vader van drie kinderen die opgroeiden in een gelukkig gezin. Angelos verkocht ook cannabis, en dat verkocht hij toen per ongeluk aan een politieagent. Deze politieagent kocht daarna nog twee keer cannabis van Angelos. Na zijn arrestatie kreeg hij vijf jaar gevangenisstraf voor de eerste verkoop en 25 jaar voor elke volgende verkoop.
Zwaardere, gewelddadige misdaden worden vaak minder streng bestraft dan de 25 jaar gevangenisstraf die Angelos heeft gekregen. Angelos was nooit eerder strafrechtelijk veroordeeld en de aard van zijn overtreding was geweldloos. Hij betaalde die beslissing met zijn leven.
Voor de overgrote meerderheid lijkt dit niet rechtvaardig. Zelfs de rechter in deze zaak erkende dat dit onrechtvaardig was. Judge Paul Cassell noemde de uitspraak “onrechtvaardig, wreed en irrationeel”. Maar hij kon weinig anders doen dan de federale wetgeving na te leven.
Angelos werd vervroegd vrijgelaten uit de gevangenis in 2016, jaren voor zijn geplande vrijlatingsdatum.
Jonathan Magbie – de doodstraf
Jonathan Magbie werd in 2004 gearresteerd als passagier in een auto waarin een joint en een wapen werden gevonden. Magbie was vanaf zijn vierde jaar grotendeels verlamd na een botsing met een dronken chauffeur. Hierdoor had hij 20 uur per dag medisch toezicht nodig, hetgeen hij niet ontving toen hij 10 dagen in de gevangenis zat. Door een gebrek aan goede ventilatie om zijn ademhaling te ondersteunen, stierf hij na vier dagen hechtenis. Dit veranderde Magbie’s straf in een doodvonnis.
De moeder van Jonathan Magbie heeft, met behulp van de ACLU, het District Columbia en het Greater Southeast Community Hospital aangeklaagd wegens ontoereikende medische zorg. Deze zaak werd buitengerechtelijk geregeld.
Michael Foster & Susan Cooper – het ‘Robin Hood’ duo achter de tralies
Ook het Verenigd Koninkrijk voert een onrechtvaardig cannabisbeleid. Hoewel de sancties lager zijn, zijn de verhalen niet minder schokkend. In oktober 2012, werden Michael Foster en Susan Cooper veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf voor het kweken van een grote hoeveelheid cannabis op hun boerderij in Lincolnshire.
Wat begon als een hobby groeide uit tot een bedrijf waarmee het echtpaar in 6 jaar tijd 400.000 pond verdiende. Op het eerste gezicht lijken zij misschien criminelen die op zoek zijn naar een luxueus leven. Dat is echter niet het geval. Het echtpaar gaf veel van hun geld uit aan sociale projecten, iets wat de Britse regering hoogstwaarschijnlijk zou kunnen bekostigen als ze cannabis zou legaliseren!
Zij genoten zeker van het leven, maar schonken ook veel geld aan scholen in Kenia. Daarnaast betaalde dit stel het schoolgeld voor drie kinderen uit een arm gezin en dekten zij de kosten van een levensreddende operatie. Ondanks dit alles zitten zij nu in de gevangenis en moeten zij ook nog eens £ 60.000 aan de regering betalen.
Easy, het paard – de dood ingejaagd
Dit verhaal gaat iets verder terug, maar is erg triest. Het laat zien dat ook dieren het slachtoffer zijn van de oorlog tegen drugs. In dit geval betreft het hier het verhaal van een zwarte hengst, genaamd Easy. Cheryl Humphrey verruilde in juli 1994 één van haar veulens voor Easy.
Terug op haar ranch in Humboldt County, in de staat Californië, werd Easy samen met twee andere paarden in een grote weide geplaatst, waar hij rustig kon wennen aan zijn nieuwe omgeving. Dit zou echter van korte duur zijn. Niet lang na zijn aankomst besloot de politie om, in het kader van de oorlog tegen drugs, de buurt met helikopters te verkennen. Toen er een helikopter boven de paarden rondcirkelde, raakte Easy in paniek, omdat hij nog nooit eerder een helikopter had gezien.
De helikopter bleef boven het veld vliegen, ondanks de paniek van het paard. In een poging om te ontsnappen, raakte Easy een geëlektrificeerd hek aan en stootte zijn hoofd tegen een paal. Cheryl moest Easy een paar dagen later ten gevolge van onherstelbaar letsel laten inslapen.
Jeff Mizanskey – levenslange gevangenisstraf
In 1993 eindigde Jeff Mizanskey’s leven als vrij man toen hij werd gearresteerd terwijl hij een vriend een lift gaf. Hij wist niet dat zijn vriend zeven pond cannabis op ging halen. Helaas had Mizanskey al twee veroordelingen op zijn naam staan voor cannabisgerelateerde misdrijven, beide zonder geweld, zonder wapens en zonder andere verzwarende factoren.
Hoewel hij nog nooit in de gevangenis had gezeten en nog nooit een geweldsmisdrijf had gepleegd, werd hij toch tot levenslang veroordeeld. In de staat Missouri krijgen drugsovertreders bij een derde overtreding, ook als deze niet met geweld gepaard gaat, een maximale levenslange gevangenisstraf.
Jeff’s zaak kreeg veel media-aandacht en velen vochten voor zijn vrijlating. Uiteindelijk werd hij in 2015, 20 jaar nadat hij gevangen was gezet, vrijgelaten uit de gevangenis. De nu 66-jarige Jeff vertelde aan The Guardian: “Ik heb een derde van mijn leven in de gevangenis doorgebracht. Het is een schande”.
Les en Cheryl Mooring
In dit verhaal, dat begint in de staat Arkansas, wordt duidelijk hoe buitenproportioneel de veroordelingen in de VS zijn ten aanzien van cannabis. In februari 1994 belde Les Mooring op een dag zijn vrouw op haar werk. “Kun je onmiddellijk naar huis komen?” was zijn paniekerige verzoek. Bij haar thuiskomst was de tuin vol met politieagenten: de 257 cannabisplanten van Les waren ontdekt.
Medicinaal gebruik
Les is een van de duizenden mensen die baat hebben bij medicinaal gebruik van cannabis. Op 17-jarige leeftijd was hij betrokken geraakt bij een auto-ongeluk. Als gevolg daarvan heeft hij een ijzeren pin in zijn rechterbeen en -heup, waar hij 20 jaar later last van begon te krijgen. De pin tast zijn botten aan en hij lijdt ook aan slapeloosheid. Hij gebruikte zes jaar lang verschillende pijnstillers en slaappillen.
De slaappillen veroorzaakten geheugenverlies en de pijnstillers werkten verslavend. Les ontdekte echter, net als vele anderen, een alternatief: de gunstige effecten van het natuurlijke product cannabis. Cannabis helpt zowel goed tegen slapeloosheid, als tegen de pijn in zijn been en zijn heup. Om er zeker van te zijn dat hij genoeg en kwalitatief goede medicatie had, begon Les zelf cannabis te kweken.
Van Arkansas tot de DEA
Nadat zij waren gearresteerd door de staatspolitie van Arkansas, kregen zij te horen dat Les minimaal 12 jaar kon krijgen en zijn vrouw Cheryl, die zelf geen cannabis gebruikt, mogelijk vijf jaar voor medeplichtigheid. De politie kwam echter met een voorstel: in ruil voor zes namen van drugsgebruikers zouden zij in aanmerking komen voor strafvermindering.
Les en Cheryl konden dit verzoek niet inwilligen en bovendien wilden zij dat niet, omdat zij niet wilden bijdragen aan de bizarre oorlog tegen drugs. Zij gaven er de voorkeur aan om hun verantwoordelijkheid te nemen en zij accepteerden om voor de rechtbank te verschijnen waar zij schuld bekenden.
Uit frustratie gaf de politie de zaak door aan de federale politie, in dit geval de Drug Enforcement Administration (DEA). Zij werden opnieuw gearresteerd en aan de federale wetgeving onderworpen, waardoor Les plotseling tot 39 jaar kon worden veroordeeld en Cheryl tussen de 18 en 29 jaar. Kortom, levenslang voor Les, een meedogenloze straf voor Cheryl en waarschijnlijk het einde van hun huwelijk.
Hun vlucht naar Nederland
Vreemd genoeg werd het stel in afwachting van hun proces naar huis gestuurd. In juni 1994 stapten ze in een vliegtuig naar Nederland, op de vlucht voor een groot onrecht. Daar werden ze opgevangen door vrienden en bouwden ze met behulp van velen een eigen leven op in Wassenaar. Les en Cheryl vonden allebei zelfs werk: hij als tuinman en zij als schoonmaakster. Langzaam vervaagde hun angst voor de politie en Les begon zelfs weer een paar cannabisplanten te kweken.
Aan deze vreedzame periode kwam op 16 november 1995 een abrupt einde, toen het echtpaar werd gearresteerd. Waarschijnlijk kwam de DEA hun weer op het spoor na een telefoongesprek met de V.S., dat voor één keer niet vanuit een telefooncel tot stand was gekomen.
Green Prisoners Release Amsterdam
Veel Nederlanders sympathiseerden met het lot van de Moorings, vooral gezien de absurd hoge vonnissen die hen te wachten stonden. Onder hen bevond zich Henk Poncin. Samen met een aantal vrijwilligers richtte deze cannabisliefhebber een groep op: de Green Prisoners Release Amsterdam.
Deze groep droeg bij aan de zaak tegen de mogelijke uitlevering aan de VS, met name door een beroep te doen op Winnie Sorgdrager, de toenmalige minister van Justitie. Vooral hun petitie, ondertekend door een groot aantal Nederlandse beroemdheden, zorgde voor veel aandacht in de Nederlandse en internationale media. Deze petitie werd onder meer ondertekend door Kees van Kooten en Wim de Bie (komisch duo), Remco Campert (dichter), Peter Faber (acteur), Geert Mak (jurist, journalist en auteur), Hans Teeuwen (komiek), Simon Vinkenoog (dichter) en Frans Weisz (regisseur van film en televisie).
Al deze aandacht leidde zelfs tot vragen in het parlement, onder meer van de partij GroenLinks, en tot betrokkenheid van de Liga voor de Mensenrechten en van verschillende juristen.
Uitlevering
Les heeft zelfs op 28 april 1996 (haar verjaardag) een brief gestuurd naar de toenmalige Koningin Beatrix, maar dat mocht niet baten. Op 19 januari 1997 werd het echtpaar uitgeleverd aan de Verenigde Staten.
Waren al deze inspanningen dan tevergeefs? Nee, gelukkig niet. Minister Sorgdrager slaagde erin om een deal te sluiten met de Amerikaanse procureur-generaal Janet Reno: Cheryl kreeg niet meer dan 5 jaar en Les niet meer dan 10 jaar gevangenisstraf. Ook werd overeengekomen dat hun vlucht naar Nederland niet strafbaar zou worden gesteld. In ruil voor Les’ bekentenis werd zijn vrouw onmiddellijk na aankomst vrijgelaten. Les werd op 12 juni 1997 veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf.
Opmerkelijk is dat er bij de rechtbank complicaties ontstonden over de omstandigheden van hun arrestatie. De huiszoeking werd in de eerste plaats ongrondwettelijk verricht, omdat deze zonder huiszoekingsbevel was uitgevoerd. De rechter erkende dat het in deze zaak ongerechtvaardigd was om Cheryl te onderwerpen aan de federale drugswetgeving, terwijl ze zelf geen cannabis kweekte.
Cannabis College
De Green Prisoners Release Amsterdam veranderde in 1998 in het Cannabis College. Deze stichting streeft een breder doel na, namelijk het oprichten van een vrij informatiecentrum over alles wat met cannabis en hennep te maken heeft. De stichting kan bestaan door donaties, onder andere van Sensi Seeds.
Iedereen die op zoek is naar meer informatie over cannabis en hennep, over het recreatieve of medicinale gebruik van cannabis, over het industriële gebruik van hennep, en over de gebruiksmethode of de geschiedenis (er is ook een kleine bibliotheek), is 7 dagen per week van harte welkom op de Oudezijds Achterburgwal 124 in Amsterdam. Het Cannabis College organiseert ook regelmatig lezingen. Blijf op de hoogte via de Facebookpagina.
257 planten versus 140 miljoen
In dezelfde tijd dat de zaak van Les en Cheryl zich afspeelde, kwam er ook een verzoek van de Verenigde Staten voor de uitlevering van Johan Verhoek (ook wel ‘De Hakkelaar’ genoemd) voor het smokkelen van 83 duizend kilo hasj. In beide gevallen was er sprake van een mogelijke straf van meer dan 20 jaar.
Dit weerspiegelt het bizarre kader van het drugsbeleid. De sanctie voor 257 planten is dus gelijk aan 83 duizend kilo hasj. Hasj is echter een concentraat en voor deze hoeveelheid zijn ongeveer 140 miljoen planten nodig. Teelt in een schuurtje versus activiteiten waarbij een oppervlakte ter grootte van Nepal nodig is. En hiervoor zijn de sancties hetzelfde Dit is de waanzin van de Amerikaanse oorlog tegen drugs.
In het volgende deel worden enkele beroemde cannabisactivisten voorgesteld die hebben vastgezeten voor cannabis, maar die hun straf hebben gebruikt voor het creëren van een nog groter podium om de krankzinnigheid van de oorlog tegen drugs te beklemtonen. Een eerbetoon aan al diegenen die een deel van hun leven hebben opgeofferd in het belang van de hele cannabisgemeenschap.
John Sinclair
John Sinclair (72) is een Amerikaanse journalist, schrijver, dichter, jazzkenner, radio-DJ en cannabisliefhebber uit Flint, Michigan, die momenteel voornamelijk woonachtig is in Nederland. In januari 1965 richtte hij in Detroit de organisatie LEMAR op, die zich richtte op de legalisering van cannabis in Michigan. John was tevens de woordvoerder van LEMAR en hij werd al snel een bekend voorstander van de cannabisplant.
Deze roem had ook een keerzijde. In augustus 1965 werd John vervolgd voor het bezit van cannabis. Hij gebruikte het daaropvolgende proces om de aandacht te vestigen op de vage cannabiswetten in Michigan, maar bij gebrek aan een goede advocaat werd hij veroordeeld tot zes maanden gevangenisstraf en twee jaar voorwaardelijk.
Na zijn vrijlating bleef John werkzaam bij LEMAR, kwam hij in aanraking met Trans-Love Energies en werd manager van de band MC-5 Omdat al deze groepen zich tegen de drugswetten verzetten, stuitten ze op veel tegenstand van de politie.
10 jaar voor het bezit van cannabis
De Trans-Love Energies begonnen in januari 1967 met de planning van een groot benefietconcert om de geplande activiteiten van de groep te financieren. Ook wilden zij hiermee een financiële buffer creëren om te gebruiken als één van hun leden gearresteerd zou worden voor cannabisbezit. Voordat het evenement plaatsvond, deed de politie een inval en arresteerde 56 personen, waaronder John Sinclair, voor het bezit van twee joints.
Hierop volgde een lange juridische strijd die John in vrijheid heeft gevoerd. In 1968 verhuisde de hele communiteit naar het nabijgelegen Ann Arbor, waar zij hun activiteiten onder de naam White Panther Party voortzetten. Deze radicaal-linkse, antiracistische politieke groepering onder leiding van de MC-5, richtte zich volledig op de culturele en politieke revolutie van de jaren ’60.
De John Sinclair Freedom Rally
In juli 1969 werd het vonnis bekendgemaakt. Ondanks het argument van de verdediging dat cannabis geen drug is en daarom niet bestraft of niet streng bestraft zou moeten worden, werd John toch veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf. Dit leidde tot meerdere protestbijeenkomsten en concerten, met als hoogtepunt de “John Sinclair Freedom Rally” op 10 december 1971. Deze rally trok 14.000 bezoekers, waarbij Stevie Wonder, Allen Ginsberg en John Lennon & Yoko Ono optraden. Deze laatsten schreven zelfs een speciaal nummer voor John Sinclair.
John Lennon schreef een nummer als eerbetoon aan John Sinclair, met de toepasselijke titel “John Sinclair”. Lennon vertolkte dit nummer op televisie. De songtekst was een klaagzang over de onterechte gevangenschap – “They gave him ten for two – what else can the bastards do?”
Al deze initiatieven en het beroep van John bij het Hooggerechtshof hebben er uiteindelijk toe geleid dat de Hoge Raad erkende dat cannabis geen verdovend middel was. De straf voor het bezit van cannabis werd verkort tot een jaar. John werd vervolgens drie dagen na de rally vrijgelaten, en kort daarna kwamen er nog eens 140 mensen vrij.
John Sinclair bleef vechten voor eerlijke cannabiswetten. Dit heeft ertoe bijgedragen dat Michigan redelijk liberaal is. In 2008 werd medicinale cannabis gelegaliseerd en het lijkt erop dat de legalisering van recreatief gebruik niet lang meer zal duren.
Deze zaak was vervolgens van grote invloed op het Amerikaanse recht. In 1972 werd Leonard Weinglass de advocaat van John Sinclair, nadat hij werd beschuldigd van samenzwering om overheidseigendommen te vernietigen. Deze zaak werd bekend als de “United States vs. U.S. District Court”, waarbij het de Amerikaanse regering werd verboden om zonder bevelschrift gebruik te maken afluister- en andere elektronische apparatuur.
Het kleurrijke leven van John Sinclair is prachtig samengevat in een documentaire die in 2004 is uitgebracht met de titel Twenty to Life: The Life & Times of John Sinclair.
Marc Emery
Marc Emery (56) is een Canadese politicus, voorvechter van de hervormde cannabiswetgeving, uitgever en verkoper van cannabiszaden. Marc was de uitgever van het Cannabis Culture Magazine, één van de oprichters van de Vrijheidspartij van Ontario, de Canadese Marihuana Partij en de Marihuana Partij van Brits-Columbia. Hij is ook de oprichter van het Iboga Therapy House en van Pot TV. In 1996, 2002 en 2008 deed hij een gooi naar het burgemeesterschap van de stad Vancouver. Kortom, een pro-cannabisactivist met een groot platform en veel volgers.
Na een bezoek aan de High Times Cannabis Cup in 1994 raakte hij, mede door zijn kennismaking met Sensi Seeds, geïnspireerd tot het oprichten van een zaadbedrijf. Dat deed hij dan ook en kort na zijn bezoek aan Amsterdam startte hij met Hemp BC. Een jaar later stond Marc met zijn zaadbedrijf op de cover van The Wall Street Journal, wat tot veel media-aandacht leidde. Dit leverde hem nog meer bekendheid op, maar leidde ook tot een reeks invallen en rechtszaken. Er volgden een aantal processen, korte detenties en boetes, maar die hebben nooit geleid tot een ernstige veroordeling.
Hier kwam op 29 juli 2005 verandering in, toen op dringend verzoek van de Amerikaanse Drug Enforcement Administration (DEA) zijn zaadbedrijf werd gesloten. Zij waren ervan overtuigd dat Marc een drugsdealer was die op Amerikaans grondgebied zaken deed en mensen aanspoorde om cannabis te kweken en te gebruiken. Daar liet de DEA het niet bij. Zij wilden dat Marc werd uitgeleverd aan de VS. Op 10 mei 2010 besloot minister van Justitie Rob Nicholson dat Marc Emery aan de Verenigde Staten uitgeleverd kon worden, waar hij werd veroordeeld tot 5 jaar gevangenisstraf in een Amerikaanse federale gevangenis.
Het federale rechtssysteem van de VS realiseerde zich echter niet dat dit voorval alleen maar meer aandacht opleverde voor Marc’s opvattingen: een vrij en eerlijk cannabisbeleid. De zaak veroorzaakte veel publiciteit, waaraan zijn vrouw Jodie een belangrijke bijdrage leverde.
Op 9 juli 2014 werd Marc vrijgelaten, en op 12 augustus kwam hij terug in Canada.
Howard Marks
Howard Marks (68) wordt door de pers omschreven als “de meest geavanceerde drugsbaron aller tijden” en “de aardigste crimineel ooit”. Zijn leven kan niet echt in een paar alinea’s worden samengevat. Dit artikel zou zonder hem echter onvolledig zijn, vandaar deze beknopte beschrijving van zijn uitzonderlijke leven.
Howard Marks studeerde in zijn jonge jaren aan verschillende universiteiten en behaalde onder andere een graad in de kernfysica en een postdoctoraal diploma in de filosofie. Tijdens zijn studie gebruikte hij cannabis en verkocht hij zelfs wat aan vrienden. Dit nam toe toen hij door een vriend werd overgehaald om een smokkelaar te vervangen, die in Duitsland was gearresteerd. Howard ontmoette daardoor Mohammed Durrani, een Pakistaanse hasj-exporteur, voor wie hij wat klusjes deed.
Hij maakte snel carrière als hasj-dealer. Door zijn charisma en zijn uitgebreide netwerk had hij banden met de Britse geheime dienst, de IRA, de maffia en de CIA, en werkte hij zelfs samen met enkele agentschappen.
Toen hij voelde dat de wet hem in verschillende landen op de hielen zat en er een aantal vrienden van hem waren gearresteerd of in de gevangenis zaten, besloot Howard in 1988 te stoppen. Hij werd echter in datzelfde jaar gearresteerd, na een langdurig onderzoek door de DEA en Scotland Yard, die daarbij werden geassisteerd door talrijke wetshandhavingsorganisaties over de hele wereld. Howard werd uitgeleverd aan de Verenigde Staten, waar hij werd veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf en een boete van 50.000 pond.
In januari 1995 werden de documenten ondertekend voor de voorwaardelijke invrijheidstelling van Howard, nadat een gevangenbewaarder had verklaard dat hij een modelgevangene was die een groot deel van zijn vrije tijd besteedde aan het helpen van zijn medegevangenen. Na 7 jaar gevangenisstraf werd Howard Marks vrijgelaten.
Hoewel Howard veel geld verdiende met het smokkelen van cannabis, is hij een sterk voorstander van de legalisering van cannabis. Na zijn vrijlating stelde hij zich kandidaat voor de verkiezingen van het Britse parlement met slechts één doel: legalisering. Hij wist 4 zetels te winnen. Dit leidde tot de oprichting van de Legalise Cannabis Alliance (LCA). Hij was ook regelmatig te gast in televisieprogramma’s, hij gaf lezingen en hij trok regelmatig door het land met een onemanshow, waarin cannabis en zijn turbulente leven als smokkelaar een belangrijke rol speelden.
Wie meer wil weten over Howard Marks kan zijn autobiografie “Mr. Nice”, één van zijn vele aliassen, lezen.
Sensi Seeds creëerde de variëteit Mr. Nice G13 x Hash Plant als eerbetoon aan Howard Marks en zijn werk.
Help diegenen die zijn veroordeeld
Bovenstaande verhalen zijn slechts het topje van de ijsberg, maar geven aan hoe disproportioneel mensen worden gestraft voor het cultiveren van een plant, en voor het bezitten, verkopen of gebruiken van de bloemen. Er zijn organisaties die zich inzetten voor cannabisamnestie, zoals Cannabis Amnesty in Canada. Cannabisamnestie heeft zelfs enorme vooruitgang geboekt in het bereiken van amnestie voor uitsluitend bezit en niet-gewelddadige cannabisgerelateerde misdaden.
Hoe meer de wereld de oorlog tegen drugs onder de loep neemt, des te duidelijker wordt het dat de raciale politiek een enorme rol heeft gespeeld bij de opsluitingen voor cannabisgerelateerde criminaliteit, zowel in de VS als in Canada. Amnesty probeert dat specifieke aspect van de oorlog tegen drugs recht te zetten, iets wat door legalisering alleen nooit zal lukken.
Wie wil, kan de Amerikaanse president een brief sturen door contact op te nemen met de Pardon Attorney, die de president bijstaat bij het verlenen van gratie. Het adres is:
The Pardon Attorney
1425 New York Ave NW, Ste 11000
Washington DC 20530
The United States of America
Zijn er opmerkelijke gevallen die wij hebben vergeten? Laat het ons in de reacties weten!
- Disclaimer:Hoewel alle moeite is gedaan om ervoor te zorgen dat dit artikel accuraat is, is het niet bedoeld om wettelijk advies te verzorgen. Individuele situaties zullen altijd verschillen en moeten worden besproken met een expert en/of advocaat.
Alles is voor mij begonnen op internaat daar werd ik betrapt als 14jarige op het roken van een joint waarop ik ineens in een jeugdgevangenis belande en dat heeft mij die unieke activist gemaakt zeer veel tijd om na te denken in belgie toch had ik snel door dat er iets niet klopte om te moeten opgroeien in een maatschappij waar ALLE haren die geworteld zijn aan het lichaam zijn toegelaten behalve de wenkbrouwen die zijn verboden ?bah zo een wenkbrouwloze maatschappij om als luis op een hoofd oorlog te voeren tegen hetgewortelde haar dat is toch een brugske te ver meneer de rechter ?Als voorzitter van cannabis social club OOST WEST THUIS BEST voel ik mij een ambasadeur van de kosmos afdeling lichtsnelheid ook al hebben ze mijn moraal gebroken ik kan niets verliezen want ik heb niets dan alleen mijn strijdvaardige praat ook andere clubs in belgie heb ik verwittegd om allemaal samen een grote boerderij met 500 eigenaars elk 1000euro elk een jaar plant met big brother systeem in belgie mag een vrouwelijke plant maar ze moet bij u thuis staan 500eigenaars die het vruchtgebruik aan de betreffende vzw geven de film 300 is een voorbeeld van een sterke groep die zich niet laat beliegen met onwetenschappelijke wetten of regels die opstaat voor wat we wel mogen graag zou ik ook met de nodige sponsors dit samen tot een overwinnend einde brengen MVG peeters fatih